Hoofdsponsor

1/100 Neuschwabenland [DONE]

Terwijl ik wringend langs de paal mijzelf naar boven werkte was het voor mij duidelijk geworden dat de beamer inmiddels wel op mij gericht zou staan. Het lukte mij niet om mijzelf helemaal naar boven te duwen en ik voelde hoe mijn krachten afnamen. Bloed liep inmiddels al langs mijn nek door naar onderen. Wat een einde zou mij gaan overkomen. Mijn bloed zou gaan koken en mijn haren zouden rechtop gaan staan. Op een gegeven moment zou mijn huid gaan verbranden en mijn ogen zouden uitdrogen. Dat alles in een fractie van een paar seconden. Mijn longen zouden stoppen met werken omdat de longblaasjes dicht zouden schroeien......... Er werd een fel licht op mij gericht. Ik kreeg meteen het idee dat ze wilden zien hoe ik uiteindelijk uit elkaar zou spatten. Dit was het dan....ik had mijn dood geaccepteerd. Hopelijk zou ik snel dood gaan zonder dat ik moest meemaken hoe mijn lichaam ten gronde werd gericht.



Ik hoorde weer het bekende geluid van de zoemende bijen aanzwellen en wist dat de beamer was opgeladen en klaar voor gebruik. Nu ging het gebeuren het einde van mijn leven. Ik schreeuwde het uit en riep alles wat mij inviel. Nu hoorde ik het geluid van de vele kleine vonken en zag dat het schip er bijna helemaal mee werd bedolven. Boven het schip zag ik een draaikolk verschijnen alsof een tornado op het schip zou neerkomen. En toen gebeurde het...een hele grote ronde schil zette zich af van het schip en werd steeds groter rondom het schip. Ik hoorde een geluid alsof een grote windvlaag aansnelde en zag de schil groter worden. Ik zag dat het schip troebel werd en dat het begon te trillen alsof het hele schip heet werd. Ik kneep mijn ogen dicht en draaide mijn hoofd instinctief af naar rechts. Ik voelde mijn lichaam warm worden en mijn haren rechtop gaan staan. En toen voelde ik mijzelf ineens zweven alsof ik uit de grond werd getrokken. Ik hoorde alleen maar gezoem en voelde nog steeds de warmte. Ik opende mijn ogen en tot mijn schrik zag ik dat mijn omgeving verdwenen was. ik zag geen water meer of het schip. Zelfs de ijsbergen zag ik niet meer. Onder mijn voeten was niets meer te zien!. Plotseling verstomde het gezoem en voelde ik geen warmte meer. " ik ben dood " riep ik uit volle macht uit....Maar hoe kon ik dat roepen als ik dood was?. Ik zag in de verte bliksemflitsen verschijnen die dichterbij leken te komen. Mij omgeving werd donker en ik begon een soort ondergrond te zien onder mijn voeten. Deze kwam steeds sneller naar boven...ik zette mij schrap!.....Aaaahhhh.....dacht ik nog!.......Ik sloot mijn ogen en met een harde klap kwam ik op deze bodem terecht. Door de klap schoot de paal los achter mij en ik kon mijn handen los maken van het touw. Doodstil was het geworden. Ik hoorde niets meer. De bodem voelde aan als een kussen zo zacht. Ik kon deze indrukken en het veerde meteen weer terug. Om mij heen was alles donker behalve de bliksem flitsen. Deze kwamen nog steeds dichterbij. Ik hoorde wel dat er een geronk hoorbaar werd...dat zijn de dondergeluiden dacht ik nog....Waar was ik?. Wat overkwam mij?.....Ik werd duizelig en kreeg het nu steeds warmer en begon te zweten. Mijn zweet liep als stralen over mijn gezicht en rug naar beneden. Opeens sloeg een bliksemflits vlak voor mij in de zachte grond. Gevolgd door een oorverdovende klap meteen erachteraan. Doch de bliksemflits bleef doorgaan alsof het een grote vonk was. Ik hoorde het gezoem weer verschijnen en zag dat de bliksem naar mij kwam. Opstaan dacht ik nog en wegrennen. Doch ik kreeg er geen kans meer voor want ik voelde dat mijn lichaam geraakt werd door de bliksem. Mijn hele lichaam stond ineens strak en ik kon mij niet bewegen. Ik zag alleen maar fel licht om mij heen en mijn duizeligheid werd erger en ik verloor mijn bewustzijn....

Hoewel het verhaal spannend is moet het werk aan het schip ook verder gaan. Zonder schip ook geen verhaal. En in de volgende update zien we dat de hoofdleiding voor de beamer is gemonteerd. In deze vierkante leiding loopt de hoofd ader waar de hoge spanning doorheen liep tijdens de inzet ervan. Het was een dikke koperen leiding omhuld door een houten bekisting.


attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

Het draaipunt voor de beamer. Deze was bekleed ( volgens het verhaal ) met puur goud om een uitstekende verbinding te hebben. Tijdens de inzet kwamen tussen de bekleding in de cirkel en de verbinding van de beamer paars en rose gekleurde vlammen uit. Het zal waarschijnlijk zijn gekomen doordat er geen volledige goede vaste verbinding was, immers het was een draaipunt.



attachment.jpg

Enkele overzichts plaatjes van het geheel tot nu toe.

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

Het volgende onderdeel bevat de 12 luchtinlaten als koeling voor de in de romp liggende hoge spannings spoelen.

attachment.jpg

En hierop worden ze gemonteerd.

attachment.jpg
 
Ik beken dat ik vooral de bouw volg, maar prijs je kwaliteiten als schrijver als ik dan soms toch stukjes lees. Het model kan mij erg bekoren, dat ziet er steeds indrukwekkender uit.
 
wederom wow en spannend ik kijk al uit naar het vervolg van de bouw en het verhaal
Marc
 
Wat kan er over de bouw van een meester gezegd worden???
Doe gerust verder, ik leer telkens iets bij :)

En het verhaal is natuurlijk ook wel boeiend en doet verlangen naar het vervolg ...
 
Dank jullie jongens. Het verhaal gaat nog verder bij de volgende update.
 
Deel 13 Een nieuwe kans.

Ik kan mij nog herinneren dat toen ik mijn ogen opende ik een gevoel had alsof er wel duizenden kilo`s gewicht op mij drukten. Het was alsof ik was vast gesmolten op een ijzeren plaat. Ik kon mij niet bewegen het enigste wat ik hoorde was een zeer luid gezoem. Mijn hoofd kon ik draaien en ik keek om mij heen. Alsof het licht langzaam aan ging zo leek het want ik kon ineens onderscheid maken tussen een zwarte omgeving en blauw en groen gekleurde panelen. Waar was ik?. Het gezoem werd harder en ik voelde een pijn opkomen vanaf mijn voeten naar boven. Tintelingen maakten zich meester van mij hele lichaam. Ik dacht nog dat dat kwam omdat ik vast zat. Opeens begon mijn lichaam te trillen en werd weer warm. Weer voelde ik zweet over mijn hoofd lopen. Ik zag dat de omgeving om mij heen begon te bewegen en ineens bevond ik mij in een bos ofzo want ik zag struiken en bomen verschijnen. Ik wilde opstaan en bewoog mijn lichaam en ik kon opstaan!. Ik zat niet meer vast en toen ik overeind kwam viel er veel los zand van mijn lichaam af. Ik hoorde knallen en geweerschoten. Ik zag in de hemel lichtflitsen en hoorde vliegtuigen overkomen. Hoewel het nacht was kon ik zien dat er vele soldaten langs mij heen renden. Ik hoorde ze praten en schreeuwen maar verstond er niets van. Het leek wel Amerikaans of Engels. Ook werd ik niet opgemerkt want niemand zag mij terwijl ik tussen hen in stond . Ik stond op en rende weg maar terwijl ik rende viel mij op dat ik dwars door de vele soldaten heen rende. Ik botste niet tegen hen op...ik rende tussen hen door zonder hen aan te raken!. Ze keken niet maar mij. Ik stopte en bleef stilstaan en niemand merkte mij op of stootte tegen mij aan. Oh nee!.Dacht ik nog. Wat gebeurd er?. Er begon een wind te waaien die steeds maar harder werd. Ook hoorde ik weer opeens het gezoem verschijnen. Ik rende weg maar het gezoem werd steeds maar harder en harder. Alsof het mij achtervolgde!. Ik draaide mij om en tot mijn schrik zag ik een groot zwart gat achter mij dat groter werd. Ik rende wat ik kon maar het was alsof mijn benen waren vastgelijmd ik kwam geen meter verder meer. Toen kwam het zwarte gat als een tunnel over mij heen en ik kreeg weer het gevoel alsof ik zweefde. Ik draaide rond en dit ging steeds sneller en sneller....Ik schreeuwde en het gezoem werd harder en harder...en toen viel ik op de grond. De grond voelde koud en nat aan. Het gezoem was weg en ik merkte dat er vlokken sneeuw op mijn gezicht neer streken. Terwijl ik opstond streek ik met mijn handen over mijn hoofd. Ik voelde geen haren meer en ik schrok ervan. Ik keek naar beneden en zag dat ik geen kleding aanhad,ik was helemaal naakt!. Ik zag allemaal ijsbergen om mij heen en in de verte zag ik twee schepen, Ik herkende schepen eraan door de verlichting ervan. Het viel mij op dat ik ondanks dat ik naakt was helemaal geen kou voelde. He!....dacht ik nog om hier geen kou te voelen?. Het was beter als ik snel weg ging hier en naar de schepen ging...wat moest ik anders?. Helemaal onder de indruk van wat mij allemaal was overkomen liep ik naakt door de sneeuw. Het viel mij wel op dat ik erheen liep alsof ik nooit anders had gedaan. Het ging allemaal zo makkelijk. Mijn hart bonsde in mijn keel....

Een passage uit; neuschwabenland ; Die erzalung.


Het op het dek aanwezige koelblok. Deze koelde in de buitenlucht vloeistof welke door de in de romp aanwezige spoelen stroomde. Meer is er niet van bekend.

attachment.jpg

En de 12 grote lucht openingen. Ook weer bedoeld voor koeling in de romp van de spoelen en versterker aparatuur. Deze zogen zo sterk lucht aan dat er een gevaar bestond om erin te verdwijnen als je ervoor kon komen. Veiligheid was niet belangrijk in die tijd denk ik want er was geen veiligheidsvoorziening aanwezig hiervoor.



attachment.jpg

Ik vind het ietwat griezelig uitzien deze aanblik althans.


attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

Het dek rondom de toren was bekleed met lood om de aanwezige mensen onder in het ruim op bepaalde delen ( niet overal.....) te beschermen tegen de sterke radio golven. Op lood kun je nu eenmaal niet lopen zonder het te beschadigen dus werden er houten pallets of platen op gemonteerd. Dit is de start ervan..

attachment.jpg

Stap twee hierin. De platen worden kleiner.

attachment.jpg

In bad met die platen waar ze een ander kleurtje krijgen.

attachment.jpg

En dan natuurlijk goed laten drogen..

attachment.jpg
 
mooi ron en daar wil je niet door gezogen worden :)
 
knap werk ron er zijn weer geen woorden voor maar zijn we gewoon van u, om te zien van welke materiale je ook gebruik er iets kom er altijd iets prachtig uit de bus

zeer knap werk en nog maar te zwijgen over de verhalen die er bij horen fantastisch

luc
 
De kleinere details komen nu op het dek. Dit worden de schijnwerpers.

attachment.jpg



Intussen wordt ook gewerkt aan de toren voor de beamer bevestiging. Dit is de draaitop waar de beamer uiteindelijk in komt bevestigd.

attachment.jpg

De houten delen zijn inmiddels al wat geweatherd.

attachment.jpg

Bij goed kijken zijn de schijnwerpers te zien..

attachment.jpg

We zien ook aan de buitenringen van de schijnwerpers stukken touw hangen. Hieraan werd gedraaid en vastgehouden tijdens een ietwat ruwe zee.


attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg


En nog een passage uit het boek.



De redding?.



Naast de romp stond ik nu helemaal naakt en zonder haar. Ze zullen erg verrast zijn als ze mij weer zien dacht ik. Maar misschien val ik dan wel ten prooi aan die testen van de nazi`s of gaan ze mij alsnog doden!. Maar om hier op een van de ijsschotsen te blijven staan leek mij ook geen goed idee. Ik moest snel kleding zien te vinden en dan contact leggen met mijn bemanning. Maar ik bedacht mij opeens om niet op de neuschwabenland te gaan maar op dat andere schip welke langszij lag aan de neuschwabenland. Daar maakte ik misschien wel meer kans om te overleven. Snel rende ik naar de boeg van dit akelige schip en zag al de boeg verschijnen van het andere schip. Mijn maag rommelde. Ja het was inmiddels al wel weer naar mijn gevoel een tijdje geleden dat ik gegeten had. Ik sloeg mijn armen om mijn borst en liep snel door richting het andere schip. Terwijl ik rondom haar liep bemerkte ik dat er veel met lichten werd geschenen op het ijs. Ik zag ook aan deze zijde ineens allerlei schimmen op het ijs rennen. Ik keek weer naar boven en zag veel mensen met geweren op de verschansing liggen ten teken dat ze op zoek waren naar doelen om op te schieten. Ik hoorde voetstappen in de sneeuw dichterbij komen. Haastig keek ik om mij heen om te zien wie of wat daar aan kwam gelopen. Ik voelde een ijskoude wind door mij heen gaan en merkte dat mijn lichaam rilde van de kou. Verbaasd keek ik naar mijn lichaam waar nu opeens mijn lichaamshaar rechtop ging staan. Hoe kon dit nou weer?. Ik voelde helemaal niet de enorme koude hier maar wel de koude wind opeens?. Er stond nu een bekende van mij ineens voor mij met de rug naar mij toe. Dit was de scheepskok althans daar zag het wel naar uit. Ik riep zacht zijn naam en legde mijn hand op zijn schouder om hem te gebaren dekking te zoeken samen met mij. Mijn hand ging dwars door hem heen!. Alsof hij een geest was. Ik kon hem niet aanraken. Maar hij draaide zich om en herkende mij meteen. " Du Heinz Lunner......du lebst nog?. Ik schrok en hoopte dat niemand hoorde hoe hij mijn naam zo hard in de kille nacht schreeuwde. Ik keen snel naar boven en keek weer naar de kok. " Mitgehen mit mich " fluisterde ik en weer keek ik snel naar boven in de hoop dat niemand reageerde. De kok keek mij aan en begon te lachten....Ha ha ha hij lachte heel hard en ik deed het bijna in mijn broek van angst omdat ik nu zeker wist dat dit bovenop het schip gehoord zou worden. Niemand reageerde...gelukkig dacht ik en fluisterde tegen de kok dat hij stil moest zijn . De kok schudde zijn hoofd en sprak luid " die leute sehen uns nicht ". Ik fronsde mijn wenkbrauwen en keek hem verward aan. " kom mit " riep hij en lachend liep hij voor mij uit en riep ook nog dat ik zo naakt wel erg magertjes uitzag....Hij liep richting het schip en ik volgde gedwee. De loopplank wiebelde nu eens niet terwijl wij hierop omhoog liepen naar het dek. De wind wakkerde aan en ik vond het raar dat de plank niet wiebelde en doorboog zoals altijd. Eenmaal op dek zag ik dat er een man of dertig zo schatte ik in, op het dek aanwezig waren. De meeste stonden op de uitkijk of renden op het dek op en neer. De kok gebaarde mij om hem te volgen en ik liep achter hem aan door de deur naar binnen. Hier is beslist geen verwarming aan want ik voelde de normaal altijd aanwezige hitte benedendeks niet. Ik zag de bekende leidingen lopen van de neuschwabenland langs het plafond. He!....ik was toch om dit schip heen gelopen om in het andere schip te kunnen gaan. Hoe kon dit nou ?. Verdorie....dit was de neuschwabenland....Hoe kon ik.......ik werd bang en riep tegen de kok dat dit toch niet de neuschwabenland kon zijn?. De kok draaide zich om om en ik zag dat hij nu een strak gezicht trok. Hij stopte met lopen en keek mij strak en serieus aan. Hij zei " du bist jetz auf der neuschwabenland ". Hij draaide zich weer om en liep weer verder. Ik wordt gek dacht ik maar ging toch maar achter hem aan. Ik dacht dat ik toch echt wel om de neuschwabenland heen was gelopen...wel heel zeker!. We liepen naar de kantine en daar zag ik dat er al mijn collega bemanningsleden wel aanwezig waren. Het werd stil en iedereen keek mij aan. Ik wist mij geen houding aan te geven. De kok draaide zich naar mij om en gaf mij een stapel kleding aan. " Anziehen " riep hij op een strakke toon. Ik was zo verdwaasd door al deze gebeurtenissen dat ik helemaal vergeten was dat ik nog steeds naakt was. Het was gewoon geworden. Ik voelde helemaal geen schaamte. Terwijl ik mij aankleedde begonnen verscheidene mensen te praten tegen mij. " Heinz....du bist an leben! ". Ik ben niet dood riep ik in volle borst uit. ik heb geluk gehad. " Nein....." sprak de kok tegen mij. " Du lebst nicht mehr. "..." Du bist gestorben " . " Wir sind alle gestorben "...zie hij. Hij nam een fles welke op de tafel stond en keek weer strak naar mij. Hij zwaaide ineens met de fles tegen mijn lichaam aan en ik schrok ervan. Ik voelde niets. De fles ging dwars door mij heen alsof ik een geest was!. Ik sprong naar achteren tegen de muur aan. En ik viel op de grond door de wand heen in de loopgang ernaast!...Aaaahhhh.....schreeuwde ik en mijn hart begon heel hard te kloppen. Ik kon mijzelf aanraken maar niemand anders en ook de wanden hielden mij niet tegen. De kok kwam ook door de wand heen gelopen en hij pakte mijn arm vast en trok mij op. En ik begon mij misselijk te voelen en merkte dat dit allemaal niet meer aankon. Hoe kon hij mij nu wel aanraken?. En zagen alle anderen in de kantine mij wel?. Toen werd alles zwart voor mijn ogen........
 
Het verhaal wordt nog vreemder en bijna niet meer te bevatten. Groot groter en grootst!..

Ik moet onwille van het project helaas gaan snijden in het verhaal. Het verhaal zou anders het einde van het project voorbij gaan. Ik moet het einde gaan samenvoegen met dit schip.
 
De " beamer " is geplaatst. Foto`s zeggen in dit onderdeel meer denk ik als woorden. De geleiding alsmede de contact plaatsen waren gemaakt van goud om zo een optimaal resultaat te kunnen bereiken. had uiteraard wel een groot nadeel; goud is erg zacht. Dus moesten deze plekken met regelmaat worden vervangen met nieuw goud. Maar de nazi`s hadden daar wel een grote voorraad van zoals bekend.

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

attachment.jpg

En het vervolg uit het boek; " neuschwabenland: die Erzählung ".



Alsof ik een hele week geslapen had zo voelde ik mij toen ik mijn ogen opende. Ik keek om mij heen en zag dat ik in een metalen kamer lag op een metalen bed zonder een matras eronder. In het plafond brandde een blauwe langwerpige lamp. Ik hoorde weer dat gezoem maar nu heel zachtjes alsof ze ver weg waren. Ik wist niet hoe het kon maar voor het eerst sinds ik de beamer op mij gericht zag staan voelde ik mij ontspannen en was het net alsof ik zweefde. Ik voelde niet de harde en wellicht koude metalen plaat waar het bed uit bestond. Ik zag een deur die op een kier stond. Helemaal uitgerust stond ik op en dit keer zonder pijn of een duizelig gevoel. Het gevoel dat ik had is niet te omschrijven maar had toch iets weg van uitgerust en ontspannen en ook mijn honger gevoel was weg. ik voelde eindelijk weer eens warmte en dit was een heerlijk gevoel dat ik nu had. Terwijl ik mijzelf zijlings omhoog bewoog zag ik dat ook de vloer uit metalen platen bestond. Ik had een soort wollen schoenen of slippers aan en voelde dat ik een soort overal aanhad die mij die warmte gaf. Doch nu bemerkte ik tot mijn verbazing dat ik letterlijk zweefde. Ik raakte met mijn voeten de grond niet aan en zweefde ook boven het metalen bed. Van schrik stond ik ineens op en draaide mij om naar de achterwand. Deze wand was net als de hele kamer bekleed met metalen platen glimmend en strak tegen de wanden en het plafond aan gemonteerd. Ik liep naar de deur en terwijl ik deze opende voelde ik tintelingen door mijn hand gaan dat voelde erg lekker aan alsof ik werd gemasseerd. Ik boog voorzichtig mijn hoofd door de deuropening en keek naar links en rechts in de aangrenzende gang. Toen ik naar rechts keek zag ik een grote man staan met een witte overal aan. Hij had zwarte ogen en een capuchon over zijn hoofd waardoor ik niet zijn gezicht kon zien. Hij gebaarde mij met zijn wijsvinger dat ik hem moest volgen en zo liep ik dan achter deze vreemde persoon aan. Het viel mij op dat ik hier de warmte niet meer voelde en honger kreeg. Hij stopte voor een ronde deur die leek op die deuren welke je ziet in duikboten. Toen hij de deur opende schrok ik....ik zag een ruimte die helemaal gevuld was met blauw licht en helemaal gevuld was met allerlei apparaten met gekleurde lichten. Deze werden bediend door mensen die er net zo uitzagen zoals deze persoon die nu achter mij stond. Er ging aan de linkerkant een deur open en daar zag ik de kok uitkomen die nu ook een witte overal aan had maar geen capuchon over zijn hoofd. Ik kon zijn bekende gezicht goed zien. " Heinz "...riep hij en bewoog met zijn rechterarm als teken dat ik naar hem moest komen. Snel liep ik naar hem de vloer voelde koud aan hier ondanks dat ik een soort slippers aanhad. " Kom mit mir "....sprak hij op een rustige toon. Terwijl ik achter hem aanliep kwamen we uit in een rare kamer. Hier was hij uit gekomen en nu ging hij hier samen met mij naar binnen. Deze kamer was helemaal bol en ook weer bekleed met metalen platen die nu wel zwart waren. Er was gee nvlakke vloer of een vlak plafond. Alles was bol alsof ik in een bal stond. Hij sloot de deur achter mij dicht en de kamer werd opeens licht en kleurde langzaam blauw. Hij kwam recht voor mij staan en keek mij in mijn ogen. " Heinz....du bist tot..." sprak hij. " Aber night in himmel!".. Met grote ogen keek ik hem aan en wilde wat zeggen toen hij ineens met zijn rechterarm de wand aanraakte en deze begon te trillen zo leek het. Ik zag beelden verschijnen alsof ik in de bioscoop was...rondom mij allemaal beelden die steeds echter werden met geluid....oh ik zag ineens allemaal huizen waar bommen op vielen en mensen die brandend uit de huizen renden. Toen zag ik tanken in bossen rijden en hoorde het geknars van de rups kettingen. Ze schoten ergens op maar ik kon niet zien waarop. Ineens beelden onder mijn voeten ik schrok en sprong opzij,bang om naar beneden te vallen. " Aber Heinz..bin ruhig " sprak de kok tegen mij. We stegen recht omhoog de lucht in het duizelde mij door de grote hoogte. We gingen door de wolken en bleven stijgen. Ineens hoorde ik een vliegtuig geluid naderen. Van achteren. Deze vloog recht door ons heen. De luiken onder de romp stonden open. Ik zag hoe een vrij dikke korte bom naar beneden uit de romp ziel. De kok wees naar beneden. " Siehe..." hoorde ik hem zeggen. Ik keek de vallende bom na en deze verdween in de wolken. Opeens een enorm felle lichtflits meer niet...De wolken dreven uit elkaar en ik zag een grote ronde bolvormige wolk omhoog komen. Dat moest wel een enorme nieuwe bom zijn geweest dacht ik nog. Terwijl ik dit beeld zag werd alles ineens weer blauw. We stonden weer in de ronde kamer. De kok opende de deur en ik voelde dat ik als eerste eruit moest stappen. De kok kwam na mij en tikte op mijn schouder dat ik mee moest lopen met hem. Ik volgde hem en we liepen naar een deur die zoemde en ook blauw was gekleurd. Hij opende de deur en ging voor mij naar binnen. Ik volgde en stapte ook naar binnen. het was donker en winderig en voelde koud aan. He...alweer dat gevoel dat ik kwijt was dacht ik nog.



En toen ging het licht aan en ik bevond mij in een enorme grote ruimte. Ik zag het dak nauwelijks zo hoog. De ruimte was uitgehouden in steen net alsof ik in een grote grot was. Een heleboel metalen delen lagen rondom ons en ik zag aan een zijde een grote metalen deur die uit twee delen bestond. Toen gebaarde de kok mij om naar de andere zijde te kijken. Ik draaide mijn hoofd die richting op en zag daar een vliegding staan dat helemaal rond was als een bord. Er draaide twee ringen in het midden rond,beide in tegenovergestelde richtingen. Er zaten geen wielen onder of iets anders...het zweefde. Ik droomde.....ik had wel eens gehoord over deze vliegdingen. Deze konden sneller vliegen als vliegtuigen en zelfs hoger komen als de donkere hemel. De kok keek mij aan. " Du bist jetz fur immer fur uns "...sprak hij. Terwijl hij weer zijn beide handen op mijn schouders legde....
 
Hey,

Indd, prachtige montage en spannend verhaal, mooie combinatie om verhaal en model te laten samensmelten, blijft te volgen.... :) ;)
 
Dank jullie. Doch met slechts nu nog een groot onderdeel te gaan ( het achterdek ) loopt het verhaal over enige tijd ook helaas af. Het zal worden afgerond met een open einde dus wie weet...
 
Inmiddels begonnen met de constructie op het achterdek. Deze behuizing bevatte leefruimtes en opslag.
Duidelijk zijn de twee schoorstenen van de aandrijving te zien evenals de twee schoorstenen van de generatoren die aanwezig waren.

attachment.jpg

Dit eerste dek ligt hier als dryfit.

attachment.jpg

De behuizingen voor de schoorstenen.

attachment.jpg


De tweede verdieping erop gemonteerd.

attachment.jpg

En het begin met de bekleding van styreen.

attachment.jpg


Over de schoorstenen is er nog een kort verhaal welke erbij hoort.



En zo kwam het dat de Neuschwabenland in de vroege morgen van februari 1938 langzaam uitvoer. Dat was best nog wel een moeilijke klus want de uitgang van de basis lag helemaal verdekt tussen twee uitstekende delen van de berg. Deze was uitstekend voorzien van camouflage en was zeker vanuit de lucht niet te zien. Langzaam maar zeker ging het schip langs de strakke uitgang naar buiten. Het deed de aanwezige bemanning pijn in de ogen terwijl het schip in daglicht kwam om naar de hemel te kijken. Nu vaarde ze nog op hooguit twee knopen naar buiten en dat moest ook wel want met hoge snelheid langs de wanden varen zou al snel problemen kunnen veroorzaken. Wat zeker belangrijk was om op te letten waren de vele uitsteeksels zoals de twee schoorstenen en het " wunderwaffe" gedeelte. De twee schoorstenen hadden al een eigen verhaal op zich.

Wetenschappers dachten een manier te hebben gevonden om de rook en condens die je zeker in deze buiten temperaturen hebt te kunnen laten verdwijnen. De vijand mocht niet al vroeg gewaarschuwd worden voor het naderende onheil. Ze hadden uitgedacht dat condens en roet deeltjes onzichtbaar konden worden gemaakt door de uitstroom in de romp langs een magnetische ring te laten stromen in een groot vat. De eerste tests hiermee waren veelbelovend geweest. Door het magnetisch veld bogen de roetdeeltjes af naar beneden ( de ringen waren horizontaal geplaatst). De deeltjes vielen dus netjes in een soort opvangbak. Het condens kon tegelijkertijd langs de wanden in het vat worden verwijderd langs de aangebrachte goten. Er was slechts een probleem bij en dat was dat de opvangbak snel vol raakte door het roet en het water dat zich vormde op de bodem. Dus moesten arbeiders dit doen tijdens de vaart. Want de elektrisch aangedreven motoren moesten steeds gevoed worden door de diesels. Om te bewijzen dat het systeem prima werkte moesten ze dus in de grot de motoren laten lopen voor de " oberfuhrer " en dat minstens 12 uur lang. Voor deze taak was er plaats voor drie arbeiders in het vat dat bestond uit gelaste plaat van 3 mm dik. Op de dag van de test werden de motoren gestart en werden de magnetische ringen onder stroom gezet. En er bleek dat het systeem eigenlijk goed werkte. De roetdeeltjes werden niet gezien en ook was er geen rook te zien of te ruiken. Alleen kwamen er lichte grijze pluimen uit de schoorstenen maar er werd op vertrouwd dat deze nauwelijks zichtbaar waren op volle zee. En toen werden de arbeiders ( gekozen patiënten ui t een legerziekenhuis) ingezet om in het vat de roestdeeltjes te gaan verwijderen. Er werd ingeschat dat de opvangbak na een uur voor de eerste keer moest worden geleegd. De deur werd geopend en de arbeiders gingen in het vat kruipend op de knieën om de opvangbak eruit te halen en te vervangen door een ander welke leeg was. Nadat de eerste arbeider erin was geklommen ging de tweede arbeider erachter aan naar binnen. De tweede was nog niet binnen en er werden beklemmende kreten gehoord in het vat en harde bonken tegen de wand van het vat volgden daarna. Een aanwezige nazi officier ( is niet met zekerheid te schrijven) scheen met een zaklamp naar binnen om te kijken wat er gebeurde. En ( zoals het gerucht gaat) verscheen er een groen licht in het vat en zag de officier dat de twee arbeiders hevig aan het trillen waren en samensmolten als een geheel. Het leek ( zo vertelde de officier later) alsof de twee arbeiders niet meer bestonden als mensen maar als een massa vlees. Meteen schreeuwde hij dat de motoren moesten worden afgezet en de magnetische ringen moesten worden afgezet. Nadat dit was gebeurd bleek dat deze twee mensen letterlijk in elkaar waren gesmolten als een soort kokende vlees massa. Het meest schrikwekkende was dat ze ook nog leefden. Ze schreeuwden en trilden alsof ze werden gekookt met een hoog geluid. Met hun ogen keken ze elkaar aan terwijl de neuzen van hun lichaam elkaar aanraakten. Er bleef maar een ding over en dat was om ze ter plekke dood te schieten. Ze bleven maar schreeuwen en schudden. Er waren maar liefst 5 of zes schoten nodig om ze te doden. De geur was verschrikkelijk alsof er bloed werd gekookt het rook sterk naar ijzer en gebakken vlees. De arme drommels waren letterlijk gekookt in de kleine ruimte. De twee aan elkaar gesmolten dode mensen zijn later gewoon in het koude water gegooid. Er werden na deze eerste test aanpassingen gedaan om de opvangbakken in het vat te vervangen door lades die van buiten het vat gewisseld konden worden.

Het is niet bekend of deze " rook camouflage " na deze tests blijvend werden toegepast in de neuschwabenland.



Een passage uit; " neuschwabenland: die erzalung ".
 

Users who are viewing this thread

Terug
Bovenaan