- Lid geworden
- 7 nov 2013
- Berichten
- 594
Deze Moonlight is Een apart verhaal.
Over een unicum gesproken.
Je heb zo van die dagen dat er plots iets opduikt waarvan je ogenblikkelijk de vraag stelt, zou het of zou het niet.
Dit schip met een lengte van 1.36lm is de reden waarom Swake tot wat hij vandaag denkt en doet is gekomen.
In wezen de aanzet tot meer aandacht vestigen op unieke schepen.
We weten nog heel levendig wat we ooit met Gap hebben besproken, doch aangezien we een klein jaar later niet meer in dezelfde vereniging zaten. Was datgene we besproken hadden al lang uit je hoofd verdwenen. Tot . . . . .het plots voor onze neus opdook.
We schrijven midden 2007. Plots valt je op een aanbieding. Iemand van de linkeroever stelde een Puffer te koop aan. Waarvan jij dacht, dat zou wel eens een schip van Gap kunnen zijn. Er stond zelfs bij + mal. Zonder aarzelen belden we de verkoper op en ja die bevestigde dat het wel degelijk om een door Gap aangemaakt schip ging. Bij de koper aangekomen kregen we zicht op wat ooit volgens mijn eerst gedacht Het ultieme bewijs was van wat Gap ooit had beweerd. Namelijk die combinatie van metalen die elkaar smeren en afdichten. Alleen, ik was daar ook niet zeker van omdat het niet zo een twee drie te controleren valt.
De prijs, daar dongen we nog iets op af, want de verkoper zijn klein mannen hadden het scheepje al vaak door de kamers gezeuld zei hij. Gevolg, kappen onder de romp. Nu geeft het niets want het schip is ook nog eens in iets anders aangemaakt dan gewoon polyester met mat. Neem een magneet en die blijft er zo aanhangen.
Thuis aangekomen werd eerst de mal nagekeken en opgeschreven wat er aan scheelde of niet bij was. Voor de rest opgeborgen, namen we de tekening die er veelvuldig bij was onder de loep. Later bleek een van de leden die bij je nieuwe clubje hoorde er zijn zegje over te willen zeggen. Dat ding trekt op niets want het zit vol fouten. Wel, zulke kerels kan je missen als kiespijn. Ze breken af en geven vooral geen bijstandsgevoel.
Geen lijn nog spantenplan bij dit schip. Enkel een voor en zijaanzicht. Via mijn oud schoolkameraad kwam ik aan de weet dat er toen enkele leden van hen Gap hadden bijgesprongen om toch een romp aan te kunnen maken. Naar wat hij vermoed ging het om een van de eerst versies van Delfship. Verder weet ik er ook niets van en kan het de bouwer ook niet meer vragen.
Er is maar één romp uit die mal aangemaakt. Van daar een uniek schip. Als het dan ook nog eens die unieke schroefas materiaal combinatie zou zijn, is het nog unieker.
Maanden speurwerk leverde bitter weinig bijkomende informatie op. Zelfs na het lezen en contacteren van een ooit bouwer van een iets kleinere Moonlight. Lazen we op die zijn website heel vreemde uitspraken. Andere bouwers moesten maar zelf uitzoeken waar informatie te halen viel. Terwijl de man zelf in contact was gekomen met iemand die op die bouwwerf had gediend en hem tal van detail tekeningen had bezorgt. Ik dacht, hoe egoïstisch kan een mens zijn . We groeven toen dieper in de aanwezigheid welke de man pleegde bij het tonen van fotomateriaal. Daaruit bleek zelfs hij een dik aandikken van drie verschillende Moonlight ’s welke op andere werven waren gebouwd in verschillende jaren, samen gebundeld te hebben tot een en dezelfde Moonlight.
Geeft niet, op naar het zoeken van nieuw materiaal. Uiteindelijk kwamen we bij Eberdien uit, daar was een archivaris, die wel uitleg gaf over ja die documenten liggen hier, maar of je dan eerst even geld op tafel wilde leggen om zijn kosten te dragen voor dat zoekwerk. Gek zijn doet dus kennelijk niet zeer bij de Schotten . Ik dacht foert en bestelde het boek “ , daarin bleek enkel het plannetje wat ik voor me had liggen afgedrukt te staan. Voor de rest onderdelen van daarvoor aangemaakte Puffers.
Je moet je zelf organiseren. Laptopje erbij, werkbladje en meten maar. Dat nam tijd in beslag. Ondertussen hadden we de kolenbunker in het oog gekregen. Daar zat al een foutje omdat die doorliep tot aan het bovendek. Zelfs het luik vond ik te hoog en was een metalen stuurhuis mij ook niet dat.
Het oude eraf ! Hoe, eerst een staander maken, dan kan je overal aan en hoeft niets vast te houden.
Het gaat zo zijn gangetje. Terwijl je nadenkt over wat hebben we in huis om zulke vlaai van een schroef aan te drijven. In de eind jaren 1968 – eind jaren 1970 had je de toenmalige lange afstandsvaarders in Nederland. De Hydra , dat vrachtschuitje met die twindrive, dat wist je nog. Ik dacht, waarom ook niet, we hebben hier toch twee hectoperms liggen die aan het niksen zijn.
Motorplaat werd aangemaakt, de twee motoren er op en daarboven een van de Robe vaarregelaars ook al tamelijk oud maar werken nog. De boot werd de eerste keer te water gelaten. Diepgang moeilijk te halen, ongeacht de pogingen om bij te vullen. Maar varen deed het wel en lekken GEEN druppel. Buiten die foetteraar stonden de anderen er zich naar te vergapen .
Voor we de tweede maal gingen testen hadden we iets van hoe dat probleem van beladen oplossen. Ik dacht toen watertanks. Die hebben we beging dit jaar toch maar allemaal terug uitgebroken wegen veel te ingewikkeld. Er zit nu al wel een gat in de romp
Karton mallen tanks.
Water Tanks.
Je hebt geen stuurwiel en je hebt het ook nog nooit zelf aangemaakt, je weet wel hoe het in elkaar zit. En dan ga je hulpstukken aanmaken, draaien , frezen , tot je 28 uur verder het volgende hebt.
Je weet nog, het was ooit in metaal en jij dacht, moet dat geen hout zijn.
Je maakt je een hutje, stuurhutje sorry !
Kleeft het geheel in elkaar.
En kijkt of het past. Schuivend binnen het metaal van de stuurhut, of wat er van over is.
Ja ik weet het, dakje ligt er verkeerd op. Wacht hier ligt het beter.
Samen met wat knoerten van loden luchthappers (uitgefreesde). De roerketting rollen. En een flinke vlaggenmast.
En toen, wel toen kwam Thames-je voorbij, die dringend een reparatie van doen had.
Nadien Huldertje die een likje verf kon gebruiken, enz, en zo verder !
Mvg,
Swake
PS: Is jouw al iets opgevallen ?
Over een unicum gesproken.
Je heb zo van die dagen dat er plots iets opduikt waarvan je ogenblikkelijk de vraag stelt, zou het of zou het niet.
Dit schip met een lengte van 1.36lm is de reden waarom Swake tot wat hij vandaag denkt en doet is gekomen.
In wezen de aanzet tot meer aandacht vestigen op unieke schepen.
We weten nog heel levendig wat we ooit met Gap hebben besproken, doch aangezien we een klein jaar later niet meer in dezelfde vereniging zaten. Was datgene we besproken hadden al lang uit je hoofd verdwenen. Tot . . . . .het plots voor onze neus opdook.
We schrijven midden 2007. Plots valt je op een aanbieding. Iemand van de linkeroever stelde een Puffer te koop aan. Waarvan jij dacht, dat zou wel eens een schip van Gap kunnen zijn. Er stond zelfs bij + mal. Zonder aarzelen belden we de verkoper op en ja die bevestigde dat het wel degelijk om een door Gap aangemaakt schip ging. Bij de koper aangekomen kregen we zicht op wat ooit volgens mijn eerst gedacht Het ultieme bewijs was van wat Gap ooit had beweerd. Namelijk die combinatie van metalen die elkaar smeren en afdichten. Alleen, ik was daar ook niet zeker van omdat het niet zo een twee drie te controleren valt.
De prijs, daar dongen we nog iets op af, want de verkoper zijn klein mannen hadden het scheepje al vaak door de kamers gezeuld zei hij. Gevolg, kappen onder de romp. Nu geeft het niets want het schip is ook nog eens in iets anders aangemaakt dan gewoon polyester met mat. Neem een magneet en die blijft er zo aanhangen.
Thuis aangekomen werd eerst de mal nagekeken en opgeschreven wat er aan scheelde of niet bij was. Voor de rest opgeborgen, namen we de tekening die er veelvuldig bij was onder de loep. Later bleek een van de leden die bij je nieuwe clubje hoorde er zijn zegje over te willen zeggen. Dat ding trekt op niets want het zit vol fouten. Wel, zulke kerels kan je missen als kiespijn. Ze breken af en geven vooral geen bijstandsgevoel.
Geen lijn nog spantenplan bij dit schip. Enkel een voor en zijaanzicht. Via mijn oud schoolkameraad kwam ik aan de weet dat er toen enkele leden van hen Gap hadden bijgesprongen om toch een romp aan te kunnen maken. Naar wat hij vermoed ging het om een van de eerst versies van Delfship. Verder weet ik er ook niets van en kan het de bouwer ook niet meer vragen.
Er is maar één romp uit die mal aangemaakt. Van daar een uniek schip. Als het dan ook nog eens die unieke schroefas materiaal combinatie zou zijn, is het nog unieker.
Maanden speurwerk leverde bitter weinig bijkomende informatie op. Zelfs na het lezen en contacteren van een ooit bouwer van een iets kleinere Moonlight. Lazen we op die zijn website heel vreemde uitspraken. Andere bouwers moesten maar zelf uitzoeken waar informatie te halen viel. Terwijl de man zelf in contact was gekomen met iemand die op die bouwwerf had gediend en hem tal van detail tekeningen had bezorgt. Ik dacht, hoe egoïstisch kan een mens zijn . We groeven toen dieper in de aanwezigheid welke de man pleegde bij het tonen van fotomateriaal. Daaruit bleek zelfs hij een dik aandikken van drie verschillende Moonlight ’s welke op andere werven waren gebouwd in verschillende jaren, samen gebundeld te hebben tot een en dezelfde Moonlight.
Geeft niet, op naar het zoeken van nieuw materiaal. Uiteindelijk kwamen we bij Eberdien uit, daar was een archivaris, die wel uitleg gaf over ja die documenten liggen hier, maar of je dan eerst even geld op tafel wilde leggen om zijn kosten te dragen voor dat zoekwerk. Gek zijn doet dus kennelijk niet zeer bij de Schotten . Ik dacht foert en bestelde het boek “ , daarin bleek enkel het plannetje wat ik voor me had liggen afgedrukt te staan. Voor de rest onderdelen van daarvoor aangemaakte Puffers.
Je moet je zelf organiseren. Laptopje erbij, werkbladje en meten maar. Dat nam tijd in beslag. Ondertussen hadden we de kolenbunker in het oog gekregen. Daar zat al een foutje omdat die doorliep tot aan het bovendek. Zelfs het luik vond ik te hoog en was een metalen stuurhuis mij ook niet dat.
Het oude eraf ! Hoe, eerst een staander maken, dan kan je overal aan en hoeft niets vast te houden.
Het gaat zo zijn gangetje. Terwijl je nadenkt over wat hebben we in huis om zulke vlaai van een schroef aan te drijven. In de eind jaren 1968 – eind jaren 1970 had je de toenmalige lange afstandsvaarders in Nederland. De Hydra , dat vrachtschuitje met die twindrive, dat wist je nog. Ik dacht, waarom ook niet, we hebben hier toch twee hectoperms liggen die aan het niksen zijn.
Motorplaat werd aangemaakt, de twee motoren er op en daarboven een van de Robe vaarregelaars ook al tamelijk oud maar werken nog. De boot werd de eerste keer te water gelaten. Diepgang moeilijk te halen, ongeacht de pogingen om bij te vullen. Maar varen deed het wel en lekken GEEN druppel. Buiten die foetteraar stonden de anderen er zich naar te vergapen .
Voor we de tweede maal gingen testen hadden we iets van hoe dat probleem van beladen oplossen. Ik dacht toen watertanks. Die hebben we beging dit jaar toch maar allemaal terug uitgebroken wegen veel te ingewikkeld. Er zit nu al wel een gat in de romp
Karton mallen tanks.
Water Tanks.
Je hebt geen stuurwiel en je hebt het ook nog nooit zelf aangemaakt, je weet wel hoe het in elkaar zit. En dan ga je hulpstukken aanmaken, draaien , frezen , tot je 28 uur verder het volgende hebt.
Je weet nog, het was ooit in metaal en jij dacht, moet dat geen hout zijn.
Je maakt je een hutje, stuurhutje sorry !
Kleeft het geheel in elkaar.
En kijkt of het past. Schuivend binnen het metaal van de stuurhut, of wat er van over is.
Ja ik weet het, dakje ligt er verkeerd op. Wacht hier ligt het beter.
Samen met wat knoerten van loden luchthappers (uitgefreesde). De roerketting rollen. En een flinke vlaggenmast.
En toen, wel toen kwam Thames-je voorbij, die dringend een reparatie van doen had.
Nadien Huldertje die een likje verf kon gebruiken, enz, en zo verder !
Mvg,
Swake
PS: Is jouw al iets opgevallen ?
Laatst bewerkt:
blijven we volgen, al is het maar om bij te leren, want RC doe ik niet 
ren over, het door hem ooit aanvangen van een grotere puffer.