In november 2022 was ik op bezoek bij iemand die kits opkoopt, toen die beweerde dat er bij de kringwinkel een modelbouwkit te vinden was. Dit is op zich al opmerkelijk nieuws, want sinds tien jaar dat ik in die kringwinkel kom, waren de modelbouwvondsten op een hand te tellen. Het zou gaan om "een boot met een motor in". Ik besloot een kijkje te gaan nemen, tenslotte maak ik al eens een boot.
Ik was eerst pessimistisch, want civiele boten met RC motoren spreken me gewoonlijk niet aan. Het ding bleek hoog op een rek gelegd te zijn en ik vermoed dat de schijnbare ouderdom en de prijs die er aan toegekend waren, mensen afgeschrikt moeten hebben om ermee naar de kassa te gaan. Er hing een print van Ebay aan om aan te tonen dat die prijs van 100 euro legitiem was, op Ebay had iemand een dergelijke doos van het merk Otaki voor meer dan 400 euro aangeboden. Zelf had ik op deze schaal nog nooit een supercarrier gebouwd. Op 1/700 had ik ooit de USS Nimitz van Revell en de USS Theodore Roosevelt van Trumpeter gebouwd. Maar tussen 1/700 en 1/400 ligt natuurlijk een hemelsbreed verschil. Ik was bekend met de 1/350 CVN-65 kit van Tamiya, hoewel ik wist dat die een fout in de romp heeft. Van deze jaren zeventiger doos had ik nog nooit gehoord en 100 euro leek me nog steeds een bom geld. Ik besloot daar in de winkel wat opzoekwerk te doen op mijn telefoon en het bleek dat de kit goede reviews kreeg. Ik las dat het het beste uitgangspunt is om het schip mee te bouwen. Ik besloot uiteindelijk om het lot niet te tarten en deze vondst met beide handen aan te nemen. Twee jaar later en nog verschillende honderden euro's lichter gooi ik hem nu op de tafel.
Het opvallendste stuk in de doos is natuurlijk de massieve romp van het schip, met een plasticdikte van tweemaal de gemiddelde scheepsromp.
Ook de andere stukken van de kit zijn behoorlijk zwaar aangezet. Het vliegdek is in drie verdeeld en er is nog een lang stuk van de hangarwand bijgevoegd.
De oppervlakte van de stukken is onderhevig aan sinkmarks. Die op de lift zullen gemakkelijk opgelost worden als we aan de PE-set komen. Niet dat die er oorspronkelijk in zat. Qua metaal was alleen de motor en het volgende zakje:
Daarin zat een overbrenging naar de vier schroefassen met daaraan gelaste driebladige schroeven. Ik heb geen idee of die proportioneel overeenkomen met de aandrijving van het echte schip. Verder zitten er wat lijmtubes in, en olie om het systeem af te dichten. Wetende wat er allemaal op het schip komt te staan, zal het mechaniek ongebruikt blijven.
In die tijd waren de decals waarschijnlijk wel vaker van dit stickertype. Ze zijn zo dik dat ik een tijd niet verder dacht te kunnen met deze kit, als ik geen andere decalset vond. Het ergste zouden nog niet eens de dekaanduidingen zijn, want dit kan je nog afplakken en spuiten. Maar hoe alle vliegtuigjes hiermee gedecald zouden moeten worden, wilde ik niet overdenken.
Maar waar maakte ik me zorgen over, het bleek dat er zelfs geen vliegtuigjes meer in de kit zaten. Ondanks de sticker "nagekeken" waren er drie bijna lege sprues. Alleen de crash cranes zaten er nog in. En die waren van zulke primitieve kwaliteit, dat ik niet denk veel aan deze airwing gemist te hebben.
Er zat een hele Japanse gazet bij, met de instructies om het model te bouwen en te beschilderen. Daarmee was de doos al overvol. Er waren wel nog twee inlays in plastic om de romp op zijn plek te houden. Op zich was het geen probleem om een oude kit scheepskit up to date te proberen krijgen, want er zijn tegenwoordig veel meer aftermarketproducten te vinden. Het probleem is echter de schaal van 1/400. Tamiya heeft met zijn 1/350 kits de markt overgenomen en daardoor vond je tot voor enkele jaren zo goed als uitsluitend vliegtuigen, decals en parafernalia in 1/350. Gelukkig is er de laatste jaren met rasse schreden vooruitgang geboekt in 3D-printing. Ik heb voor een aantal van de vorige projecten beroep gedaan op de Franse producent L'Arsénal en dat zal voor deze build niet anders zijn. Ik had nog maar net deze aankoop gedaan, of er begonnen modellen te verschijnen die je op elke gewenste schaal kon bestellen. Ik heb deze en masse binnengehaald, ik zal ze voor de zichtbaarheid nog eens op een hoopje gooien. Om te weten wat ik allemaal nodig had voor het project, gebruikte ik een paar foto's op Navsource (nu opnieuw beschikbaar na een korte periode van onzekerheid begin dit jaar):
https://www.navsource.net/archives/02/65.htm
Deze foto's dateren van 1976, toen de Enterpise nog de beehive antenna op het eiland droeg. Dit element is noodzakelijk voor deze kit. De kit van Tamiya toont de modernisatie die slechts enkele jaren later het eiland volledig zou veranderen, met alleen nog een mast. Maar als ik me op deze foto's baseerde, kon ik volledig loos gaan op alle getoonde types. Die werden bij de eerste foto in de caption van Navsource ook nog eens gemakkelijkheidshalve opgesomd:
Ik heb dus de volgende bestelling van L'Arsénal ontvangen:
- RA-5C Vigilante Ailes pliées 1/400 5qté
- S-3 Viking - impression 3D (5 Pcs.)
- Oskosh MB5 firetruck x4
- US Navy Wheel Chock Assortment
- US Navy Weapons Trolly Set
- NC-2 Electric Power Plant x6
- Hyster 250 Large Forklift (5 Pcs.)
- NS-60 Tilly Deck Crane x1
- A-6 A Intruder Ailes repliées
- EA-6B Prowler Ailes depliées 1/400 5qté
- EA-6B Prowler Ailes repliées 1/400 5qté
- A-7E Corsair II Ailes repliées 1/400 5qté
- Grumman E-2C Hawkeye Ailes pliées 3D printed - (2 Pcs.)
- S-3 Viking ailes dépliées x5 - impression 3D
- F-14 A Tomcat parking ailes repliées
- F-14 A Tomcat ailes dépliées
- Personnel de pont d'envol - poses spéciales x 37
- Personnel de pont d'envol - poses générales x80
Verder heb ik vlotten en kegelantennes van Modelmonkey toegevoegd.
L'Arsénal heeft in zijn gamma ook een set voor de uitbouw van een hangar binnen in de Tamiya kit. Aangezien er vier grote hangarpoorten zijn om naar binnen te kijken, dacht ik dat het wel interessant zou zijn om die in deze kit in te bouwen. Dat zou natuurlijk alleen kunnen, als ze die ook in 1/400 zouden kunnen leveren. Ik gooide een balletje op op hun webchat, en tot mijn verbazing waren ze bereid om dit te ontwikkelen voor mij. Door de extra kosten was de prijs nog steeds die voor een 1/350 exemplaar, en de PE-onderdelen konden ze niet herschalen. Maar dat kon me in feite niet veel schelen, zelfs al zou het PE niet allemaal passen, dan zou het alleen zichtbaar zijn aan de binnenkant van het schip, door die vier deurtjes. Ik plaatste de bestelling en wachtte af. Een paar maanden kwam er geen reactie, en toen ik informeerde, zeiden ze dat de PE-onderdelen onvindbaar waren. Ze zouden opnieuw geleverd moeten worden. Men besloot om alvast de resin hangaronderdelen te sturen. Ik heb ze onlangs al eens gereviewd, ik zal dat hier nog eens herhalen:
De onderkant van de vloer, de muren en het plafond zijn allemaal verstevigd met kruisbalken.
Aan de andere kant zit dan het detail.
Het herschalen is volgens mij goed uitgevoerd, want de hangardeuren passen op de kit.
Maar er gaat toch heel wat gezaagd worden, want de verhoudingen van de Tamiya Enterprise moeten heel anders liggen. Zo is de hangar voor- en achteraan veel te breed. Maar ik vermoedde al wel dat dit nodig ging zijn.
Pas na een extra oponthoud kwam het PE door, samen met de interne decals voor de hangar. Van het PE denk ik dat het dus wat overscale gaat zijn en het fret is ook erg zwak geconstrueerd. Er zijn stukken uit gevallen onderweg. Van de decals, met het kunstwerk dat op de gordijnen geschilderd was, weet ik nog niet of het eventueel herschaald is naar 1/400.
Buiten de contacten met L'Arsénal was er nog wat anders nodig waaraan het me in dit project ontbrak. Ik zat met een hele primitieve kit en tot hiertoe had ik geen PE zoals ik dat voor mijn andere scheepsmodellen voorzien had. Ik had eerst al iets via Ebay gekocht omdat het qua prijs goed meeviel, een 1/350 GMM set voor de Tamiya kit.
Maar deze onderdelen zouden minstens overal 1/8 te lang zijn en dus ook niet goed passen op een schip uit een vroegere episode met een beehive-eiland. Dat zou niet goed aflopen. Ik zocht verder naar uitbreidingen op 1/400 maar die schenen er niet te bestaan. Of toch?
Er heeft naast deze kit van Otaki nog een andere bestaan van Aurora, die zou wat minder accuraat geweest zijn. Maar van deze kit heeft Revell de mallen gekregen, en ze hebben hiervan een premium uitgave gedaan, met een hele brok PE. Gelukkig is dit ook de beehive-versie. Ik informeerde bij hun klantendienst of ik dat PE apart zou kunnen aankopen, en dat bleek geen probleem. Het kostte uiteraard wel een duit, maar zelfs al zou de helft van dit PE bruikbaar zijn, dan was het nog mijn enige kans voor dit project.
Enkele vaststellingen: de geperforeerde liftplatforms passen perfect en gaan een groot verschil geven in afwerking. De plaat rond de basis van het eiland met het verlichte nummer 65 heeft dan weer heel andere afmetingen. Ik had dit al goed en wel thuis ontvangen, toen ik een half jaar later doorkreeg dat ik beter in een klap het decalvel van die kit had meebesteld. Dit vel dateert namelijk niet uit de tijd van de Aurorakit, maar is een nieuwe toevoeging van Revell. Ik heb dit alsnog nabesteld, al zal het me ondertussen met transportkosten waarschijnlijk bijna de prijs van de volledige Revell-kit gekost hebben. Maar ik denk niet dat ik het plastic daaruit nodig zou hebben. Te laat bedacht ik, dat ik beter dit decalvel in tweevoud had besteld, gezien mijn veel grotere airwing.
Maar gedane zaken nemen geen keer. Wat ik verder nog heb kunnen kopen, was een origineel Otaki vliegtuigensetje.
Toen ik dit bekeek, kwamen er wel een paar voor die periode opvallend mooie toestelletjes uit. Ze kunnen niet op tegen het resingeweld, maar voor in de hangarruimte zijn ze vast bruikbaar.
Het doosje was volledig benut als handleiding, ondergrondje en als je niet keek op de carriertoepassing van de vliegtuigen, zelfs een vliegveldje en een gecamoufleerde vliegtuighangar.
Ik bedacht dat de zichtbaarheid op de kostelijke hangar een stuk beter zou worden, als ik er een serie LEDjes in zou stoppen. In de Cylon Raider is me dat toch aardig gelukt. Ik had de keuze uit hard wit en zacht geel licht, en ik dacht dat er in de jaren zeventig vooral TL-verlichting zou zijn. Het werd dus warm wit.
Ik ga de beschrijving van de bouw in deze post afsluiten, en de volgende zal dan gaan over de referentie.
Ik was eerst pessimistisch, want civiele boten met RC motoren spreken me gewoonlijk niet aan. Het ding bleek hoog op een rek gelegd te zijn en ik vermoed dat de schijnbare ouderdom en de prijs die er aan toegekend waren, mensen afgeschrikt moeten hebben om ermee naar de kassa te gaan. Er hing een print van Ebay aan om aan te tonen dat die prijs van 100 euro legitiem was, op Ebay had iemand een dergelijke doos van het merk Otaki voor meer dan 400 euro aangeboden. Zelf had ik op deze schaal nog nooit een supercarrier gebouwd. Op 1/700 had ik ooit de USS Nimitz van Revell en de USS Theodore Roosevelt van Trumpeter gebouwd. Maar tussen 1/700 en 1/400 ligt natuurlijk een hemelsbreed verschil. Ik was bekend met de 1/350 CVN-65 kit van Tamiya, hoewel ik wist dat die een fout in de romp heeft. Van deze jaren zeventiger doos had ik nog nooit gehoord en 100 euro leek me nog steeds een bom geld. Ik besloot daar in de winkel wat opzoekwerk te doen op mijn telefoon en het bleek dat de kit goede reviews kreeg. Ik las dat het het beste uitgangspunt is om het schip mee te bouwen. Ik besloot uiteindelijk om het lot niet te tarten en deze vondst met beide handen aan te nemen. Twee jaar later en nog verschillende honderden euro's lichter gooi ik hem nu op de tafel.
Het opvallendste stuk in de doos is natuurlijk de massieve romp van het schip, met een plasticdikte van tweemaal de gemiddelde scheepsromp.
Ook de andere stukken van de kit zijn behoorlijk zwaar aangezet. Het vliegdek is in drie verdeeld en er is nog een lang stuk van de hangarwand bijgevoegd.
De oppervlakte van de stukken is onderhevig aan sinkmarks. Die op de lift zullen gemakkelijk opgelost worden als we aan de PE-set komen. Niet dat die er oorspronkelijk in zat. Qua metaal was alleen de motor en het volgende zakje:
Daarin zat een overbrenging naar de vier schroefassen met daaraan gelaste driebladige schroeven. Ik heb geen idee of die proportioneel overeenkomen met de aandrijving van het echte schip. Verder zitten er wat lijmtubes in, en olie om het systeem af te dichten. Wetende wat er allemaal op het schip komt te staan, zal het mechaniek ongebruikt blijven.
In die tijd waren de decals waarschijnlijk wel vaker van dit stickertype. Ze zijn zo dik dat ik een tijd niet verder dacht te kunnen met deze kit, als ik geen andere decalset vond. Het ergste zouden nog niet eens de dekaanduidingen zijn, want dit kan je nog afplakken en spuiten. Maar hoe alle vliegtuigjes hiermee gedecald zouden moeten worden, wilde ik niet overdenken.
Maar waar maakte ik me zorgen over, het bleek dat er zelfs geen vliegtuigjes meer in de kit zaten. Ondanks de sticker "nagekeken" waren er drie bijna lege sprues. Alleen de crash cranes zaten er nog in. En die waren van zulke primitieve kwaliteit, dat ik niet denk veel aan deze airwing gemist te hebben.
Er zat een hele Japanse gazet bij, met de instructies om het model te bouwen en te beschilderen. Daarmee was de doos al overvol. Er waren wel nog twee inlays in plastic om de romp op zijn plek te houden. Op zich was het geen probleem om een oude kit scheepskit up to date te proberen krijgen, want er zijn tegenwoordig veel meer aftermarketproducten te vinden. Het probleem is echter de schaal van 1/400. Tamiya heeft met zijn 1/350 kits de markt overgenomen en daardoor vond je tot voor enkele jaren zo goed als uitsluitend vliegtuigen, decals en parafernalia in 1/350. Gelukkig is er de laatste jaren met rasse schreden vooruitgang geboekt in 3D-printing. Ik heb voor een aantal van de vorige projecten beroep gedaan op de Franse producent L'Arsénal en dat zal voor deze build niet anders zijn. Ik had nog maar net deze aankoop gedaan, of er begonnen modellen te verschijnen die je op elke gewenste schaal kon bestellen. Ik heb deze en masse binnengehaald, ik zal ze voor de zichtbaarheid nog eens op een hoopje gooien. Om te weten wat ik allemaal nodig had voor het project, gebruikte ik een paar foto's op Navsource (nu opnieuw beschikbaar na een korte periode van onzekerheid begin dit jaar):
https://www.navsource.net/archives/02/65.htm
Deze foto's dateren van 1976, toen de Enterpise nog de beehive antenna op het eiland droeg. Dit element is noodzakelijk voor deze kit. De kit van Tamiya toont de modernisatie die slechts enkele jaren later het eiland volledig zou veranderen, met alleen nog een mast. Maar als ik me op deze foto's baseerde, kon ik volledig loos gaan op alle getoonde types. Die werden bij de eerste foto in de caption van Navsource ook nog eens gemakkelijkheidshalve opgesomd:
Ik heb dus de volgende bestelling van L'Arsénal ontvangen:
- RA-5C Vigilante Ailes pliées 1/400 5qté
- S-3 Viking - impression 3D (5 Pcs.)
- Oskosh MB5 firetruck x4
- US Navy Wheel Chock Assortment
- US Navy Weapons Trolly Set
- NC-2 Electric Power Plant x6
- Hyster 250 Large Forklift (5 Pcs.)
- NS-60 Tilly Deck Crane x1
- A-6 A Intruder Ailes repliées
- EA-6B Prowler Ailes depliées 1/400 5qté
- EA-6B Prowler Ailes repliées 1/400 5qté
- A-7E Corsair II Ailes repliées 1/400 5qté
- Grumman E-2C Hawkeye Ailes pliées 3D printed - (2 Pcs.)
- S-3 Viking ailes dépliées x5 - impression 3D
- F-14 A Tomcat parking ailes repliées
- F-14 A Tomcat ailes dépliées
- Personnel de pont d'envol - poses spéciales x 37
- Personnel de pont d'envol - poses générales x80
Verder heb ik vlotten en kegelantennes van Modelmonkey toegevoegd.
L'Arsénal heeft in zijn gamma ook een set voor de uitbouw van een hangar binnen in de Tamiya kit. Aangezien er vier grote hangarpoorten zijn om naar binnen te kijken, dacht ik dat het wel interessant zou zijn om die in deze kit in te bouwen. Dat zou natuurlijk alleen kunnen, als ze die ook in 1/400 zouden kunnen leveren. Ik gooide een balletje op op hun webchat, en tot mijn verbazing waren ze bereid om dit te ontwikkelen voor mij. Door de extra kosten was de prijs nog steeds die voor een 1/350 exemplaar, en de PE-onderdelen konden ze niet herschalen. Maar dat kon me in feite niet veel schelen, zelfs al zou het PE niet allemaal passen, dan zou het alleen zichtbaar zijn aan de binnenkant van het schip, door die vier deurtjes. Ik plaatste de bestelling en wachtte af. Een paar maanden kwam er geen reactie, en toen ik informeerde, zeiden ze dat de PE-onderdelen onvindbaar waren. Ze zouden opnieuw geleverd moeten worden. Men besloot om alvast de resin hangaronderdelen te sturen. Ik heb ze onlangs al eens gereviewd, ik zal dat hier nog eens herhalen:
De onderkant van de vloer, de muren en het plafond zijn allemaal verstevigd met kruisbalken.
Aan de andere kant zit dan het detail.
Het herschalen is volgens mij goed uitgevoerd, want de hangardeuren passen op de kit.
Maar er gaat toch heel wat gezaagd worden, want de verhoudingen van de Tamiya Enterprise moeten heel anders liggen. Zo is de hangar voor- en achteraan veel te breed. Maar ik vermoedde al wel dat dit nodig ging zijn.
Pas na een extra oponthoud kwam het PE door, samen met de interne decals voor de hangar. Van het PE denk ik dat het dus wat overscale gaat zijn en het fret is ook erg zwak geconstrueerd. Er zijn stukken uit gevallen onderweg. Van de decals, met het kunstwerk dat op de gordijnen geschilderd was, weet ik nog niet of het eventueel herschaald is naar 1/400.
Buiten de contacten met L'Arsénal was er nog wat anders nodig waaraan het me in dit project ontbrak. Ik zat met een hele primitieve kit en tot hiertoe had ik geen PE zoals ik dat voor mijn andere scheepsmodellen voorzien had. Ik had eerst al iets via Ebay gekocht omdat het qua prijs goed meeviel, een 1/350 GMM set voor de Tamiya kit.
Maar deze onderdelen zouden minstens overal 1/8 te lang zijn en dus ook niet goed passen op een schip uit een vroegere episode met een beehive-eiland. Dat zou niet goed aflopen. Ik zocht verder naar uitbreidingen op 1/400 maar die schenen er niet te bestaan. Of toch?
Er heeft naast deze kit van Otaki nog een andere bestaan van Aurora, die zou wat minder accuraat geweest zijn. Maar van deze kit heeft Revell de mallen gekregen, en ze hebben hiervan een premium uitgave gedaan, met een hele brok PE. Gelukkig is dit ook de beehive-versie. Ik informeerde bij hun klantendienst of ik dat PE apart zou kunnen aankopen, en dat bleek geen probleem. Het kostte uiteraard wel een duit, maar zelfs al zou de helft van dit PE bruikbaar zijn, dan was het nog mijn enige kans voor dit project.
Enkele vaststellingen: de geperforeerde liftplatforms passen perfect en gaan een groot verschil geven in afwerking. De plaat rond de basis van het eiland met het verlichte nummer 65 heeft dan weer heel andere afmetingen. Ik had dit al goed en wel thuis ontvangen, toen ik een half jaar later doorkreeg dat ik beter in een klap het decalvel van die kit had meebesteld. Dit vel dateert namelijk niet uit de tijd van de Aurorakit, maar is een nieuwe toevoeging van Revell. Ik heb dit alsnog nabesteld, al zal het me ondertussen met transportkosten waarschijnlijk bijna de prijs van de volledige Revell-kit gekost hebben. Maar ik denk niet dat ik het plastic daaruit nodig zou hebben. Te laat bedacht ik, dat ik beter dit decalvel in tweevoud had besteld, gezien mijn veel grotere airwing.
Maar gedane zaken nemen geen keer. Wat ik verder nog heb kunnen kopen, was een origineel Otaki vliegtuigensetje.
Toen ik dit bekeek, kwamen er wel een paar voor die periode opvallend mooie toestelletjes uit. Ze kunnen niet op tegen het resingeweld, maar voor in de hangarruimte zijn ze vast bruikbaar.
Het doosje was volledig benut als handleiding, ondergrondje en als je niet keek op de carriertoepassing van de vliegtuigen, zelfs een vliegveldje en een gecamoufleerde vliegtuighangar.
Ik bedacht dat de zichtbaarheid op de kostelijke hangar een stuk beter zou worden, als ik er een serie LEDjes in zou stoppen. In de Cylon Raider is me dat toch aardig gelukt. Ik had de keuze uit hard wit en zacht geel licht, en ik dacht dat er in de jaren zeventig vooral TL-verlichting zou zijn. Het werd dus warm wit.
Ik ga de beschrijving van de bouw in deze post afsluiten, en de volgende zal dan gaan over de referentie.
Laatst bewerkt:
