Vertaald en samengevoegd uit verschillde artikels over Digby Tatham-Warner tijdens Market Garden.
Digby Tahham-Walter is als oude twintiger en een jonge commandant met een rare humor, samen met zijn A companie van het 2 bataljon, 1e Brits Parabrigade wacht hij op zijn inzet in het gevecht. Niemand houd van wachten, special niet als het is om iets gevaarlijk te doen.
Digby heeft niet veel ervaring in gevechten, maar genoeg kennis om te weten dat radio’s dikwijls genoeg het laten afweten en hem onwetend kunnen laten op het slagveld. Hij leidt zijn mensen op in het gebruik van de 19e eeuwse klaroen zodat ze kunnen communiceren met elkaar zonder radio. In hun camp in Engeland maken de koperen klaroens een roerend antiquiteit geluid.
Midden september wordt Digby verteld dat hij en mensen van het 1ste en 2e Para aangeduid zijn om de brug van Arhnem te nemen en te houden tot het Britse 30 Corps hun zal aflossen. Verwacht wordt dat dit binnen de 72 uren zal gebeuren, niemand vond het de moeite om te vermelden dat ze eventueel contact met een SS divisie zouden kunnen hebben in de omgeving van Arhnem.
17 September, is een rustige kalme dag en na de succesvolle landing marcheren de geallieerde troepen richting de acht bruggen volgepakt met hun wapens, munitie, eten en in het geval van de A compagnie hun koperen klaroens.
Als de geallieerde verschillende bruggen veroveren, maar de eenheid die de opdracht had de brug in Nijmegen te nemen nooit slaagde in zijn opdracht, werd het 30 Corps de mogelijkheid ontnomen de brug te overschrijden en richting Noord naar Arhnem te vorderen.
In het Noorden waren Digby en zijn compagnie geland zonder verliezen en marcheerden richting Arhnem op zeven mijlen afstand. Juist zoals Digby hat gevreesd, legde een frequentie probleem alle lange afstands radio’s buiten gevecht, en de korte afstand radio’s weigerden ook hun dienst. De klaroenen zouden dus hun dienst doen, maar onwetend dat het 1e Para in gevechten is verwikkeld en hun niet zal steunen en het 30e Korps hun niet zal komen aflossen. Ze bereiken Arhnem in de vroege avond, omdat ze het bevel hebben gekregen de brug te nemen met alle snelheid. Leid Digby zijn mensen op een drafje door de achter tuinen van de hoofdstraat, hierbij omgaat hij de Duitse pantserwagens. Hij bereikt de brug juist na het duister, en vernietigd de Pilbox waarna hij onmiddellijk probeert de brug te overschrijden.
Hierbij word hij gestopt door mortiervuur en vier ontplofte vrachtwagens, die het overschrijden van de brug onmogelijk maken. Er is nog altijd geen teken van 1e Para, maar onder commando van Luitenant Kolonel John Frost maakt het 2 bataljon een sterk bruggenhoofd met defensieve posities ten noorden van de brug en bereid zich voor deze te verdedigen tot het 30e Korps arriveert. Zonder werkende radio’s, zijn ze nog steeds onwetend dat de Duitsers het 1e Para hebben gestopt en het 30e Korps vastzit aan de verkeerde kant van brug in Nijmegen. Niettemin de tonen van de klaroens houden de pelotons in communicatie met elkaar.
Het onverwacht verschijnen van de Britten verrast de Duitsers, maar niet voor lang. Het 9e SS Pantser Divisie is in de onmiddellijke omgeving en begeeft zich direct naar Arhnem, bij het bereiken van de brug beginnen ze met een niet aflatend spervuur. Niet onder de indrukt graven de Britten zich in om hun positie te verdedigen.
Paraplu en klaroens
Digby draagt tijdens de gevechten de rode muts van de Britse Para’s en een paraplu terwijl hij zijn wapen afvuurt. Er op berustend dat elke Britse soldaat denkt “ dat enkel een complete Britse idioot” gek genoeg moet zijn om een paraplu te dragen tijdens het gevecht. Hij gebruikte het als een significant herkennings middel tijdens de gevechten. Ondertussen weerklinken tussen het rumoer van de slag de scherpe klanken van de klaroens.
De 9e SS Tank Divisie versterkt zijn aanval en verovert bijna de brug, Digby leid een tegen aanval met gemonteerde bajonet. Zijn pistool in zijn rechterhand en wild zwaaiend met de paraplu boven zijn hoofd, hierbij verliest hij zijn muts. Hij slaagt er met zijn mannen in de SS aanval af te slaan, en vind in de ruïnes later een bolhoed die hij zal dragen de rest van de operatie.
Na de aanval brengen ze hun gekwetsten in de kelders van de nabije huizen waar ze eerste zorgen toedienen, ondertussen valt de duisternis over de tweede dag in het gevecht om Arhnem. De Britten hebben eten en drinken maar zijn ver door hun munitie. Niettemin vastberaden het meest noordelijke bruggenhoofd te houden tot het 1e para en het Britse 30e korps arriveren. Ze zijn er zich niet van bewust dat de Duitsers bijna het volledige 1e para hebben vernietigd toen deze in een ultieme poging probeerden de brug te bereiken.
Op de derde dag, ondergaat 2e para nogmaals een intens spervuur. Digby is desondanks goedgezind en onverschrokken, koel onder vuur en onverschillig voor sniperkogels die rond zijn oren fluiten dirigeert hij zijn mensen op nieuwe posities.
Op de morgen van de vierde dag, 20 september zitten ze bijna door hun eten en water de meeste gebouwen staan in brand, veel mannen zijn gekwetst en hun munitie is slinkend. Ze onderhandelen een twee uur durende wapenstilstand om hun gekwetsten (inclusief CO Lt-Kolonel Frost) te evacueren in Duitse zorg en gevangenschap. Maar de overgebleven Britten zijn vastbesloten de noordelijke toegang tot de brug te houden. Digby zelf heeft verschillende verwondingen die hij compleet negeert, zijn onafscheidelijke paraplu begeleidt hem achteloos hangend in de plooi van zijn arm. In de namiddag beginnen eindelijk de radio’s te werken en ervaren ze dat 1 para zich heeft terug geplooid in Oosterbeek, en het 30 corps nog steeds mijlen ver verwijderd is. De Britten zijn verplicht zich terug te trekken in de huizen in de onmiddellijke omgeving van de brug maar weigeren nog steeds zich over te geven.
In het zuiden zijn de Amerikanen van het 3e Bataljon, 504 Parachute Infantery Regiment, vastbesloten de verbinding te maken, in wat beschreven staat als een van de dapperste acties uit de militaire geschiedenis. Overschreden ze de Waal met plooibare canvas kano’s, direct in het vuur van Duitse kanonnen, machinegeweer spervuur en een hagelbui van artilleriegranaten en kogels. Ondanks hun hevige verliezen voeren ze een stormlanding uit op de oever en veroveren ze de brug. Na vier lange dagen is de brug van Nijmegen in geallieerde hand en kan het 30e Korps hun race naar het noorden verder zetten.
Digby en zijn compagnie liggen nog steeds onder een massief mortier spervuur geconcentreerd op hun perimeter.
Ze vuren hun laatste kogels af in een poging de SS tegen te houden terwijl sommige proberen te ontsnappen richting Oosterbeek om de rest van 1 para te vervoegen. Op de morgen van de vijfde dag 21 September, zijn ze gereduceerd tot een handvol mannen in twee huizen. De klaroens weerklinken niet meer. Een uur voor het 30 Corps de brug bereikt, stuurt Digby en zijn mannen hun laatste radio bericht “out of ammo, God save the king” en geeft zich over.
grtx Jan
